Τετάρτη, Νοεμβρίου 30, 2011
arkoleon
Αφήστε με ωρέ να ταξιδέψω,
Αφήστε με ωρέ να γαληνέψω,
Το πνεύμα μου το ανήσυχο,
το χιλιοπεδεμένο,
κείνο το στερνό το προδομένο,
απ’ ανθρώπους και αγρίμια δίποδα,
που ξεμύτισαν από μαντριά,
γιομάτα τάχα αθώα πρόβατα.
Θεέ μου, πως φύτρωσαν τέτοια σαγόνια κοφτερά,
στα χείλια κείνα τα μελιά,
που μέχρις χτες ψάλλαν προσευχές.
Γεννήθηκα φτωχός,
άμοιρος θαρρούσα,
Αφήστε με ωρέ να γαληνέψω,
Το πνεύμα μου το ανήσυχο,
το χιλιοπεδεμένο,
κείνο το στερνό το προδομένο,
απ’ ανθρώπους και αγρίμια δίποδα,
που ξεμύτισαν από μαντριά,
γιομάτα τάχα αθώα πρόβατα.
Θεέ μου, πως φύτρωσαν τέτοια σαγόνια κοφτερά,
στα χείλια κείνα τα μελιά,
που μέχρις χτες ψάλλαν προσευχές.
Γεννήθηκα φτωχός,
άμοιρος θαρρούσα,
μα λεύτερος,
με δύο μέτρα γης για προσκεφάλι,
μυρωμένο παιδικό μου δώρο.
Γεννήθηκα πλούσιος,
με καρδιά πλημυρισμένη θάλασσα,
μέσα στα στήθη αγάπη γιομάτη,
για νιό και γέρο ασπρομάλλη.
Γεννήθηκα,
μα δε ξέρω αν ήταν άγια,
η καταραμένη κείνη η ώρα,
η γλυκιά,
που της μάνας μου ο πόνος,
γίνηκε βλογιά,
για ολάκερη την οικουμένη.
Θεέ μου, μεγάλε άδικε καπετάνιε της πλάσης τούτης,
με δύο μέτρα γης για προσκεφάλι,
μυρωμένο παιδικό μου δώρο.
Γεννήθηκα πλούσιος,
με καρδιά πλημυρισμένη θάλασσα,
μέσα στα στήθη αγάπη γιομάτη,
για νιό και γέρο ασπρομάλλη.
Γεννήθηκα,
μα δε ξέρω αν ήταν άγια,
η καταραμένη κείνη η ώρα,
η γλυκιά,
που της μάνας μου ο πόνος,
γίνηκε βλογιά,
για ολάκερη την οικουμένη.
Θεέ μου, μεγάλε άδικε καπετάνιε της πλάσης τούτης,
γιάντα δε μου χάρισες όπλα πολλά,
να πολεμώ του κόσμου την αδικιά,
παρά με καταράστηκες ψυχή να έχω φωλιασμένη,
μέσα στα στήθια μου τα δροσερά,
πλάι στην καρδιά,
το νού,
πλάι στην φωνή,
την σιωπή μου,
πλάι στον πεινασμένο,
μονάχα την παρηγοριά μου,
Άγια Κοινωνία για τροφή.
Αφήστε με να ακούσω,
τις ψαλμωδίες των πουλιών,
Αφήστε να ζήσω,
ανάμεσα στο μέγα έργο του Θεού,
σαν ζώο λεύτερο,
Αφήστε με να πλανηθώ,
ως εγώ μονάχα θέλω
πάρτε τον πλούτο σας από εδώ,
το δίκιο δεν μπορεί να το ταΐσει.
Κλωστή δεμένη στην ανέμη,
μπερδεμένη ανάμεσα σε μύθους και σ’ αλήθειες,
κλώθει το άδικο με μαλλί κατάλευκο,
ραντισμένο αγιόκλημα,
για να πλανέψει τον ήρωα με μυρωδιές πανώριες,
που θαρρεί πως κονίζοντας μαχαίρια στην πλάτη δούλου,
να πολεμώ του κόσμου την αδικιά,
παρά με καταράστηκες ψυχή να έχω φωλιασμένη,
μέσα στα στήθια μου τα δροσερά,
πλάι στην καρδιά,
το νού,
πλάι στην φωνή,
την σιωπή μου,
πλάι στον πεινασμένο,
μονάχα την παρηγοριά μου,
Άγια Κοινωνία για τροφή.
Αφήστε με να ακούσω,
τις ψαλμωδίες των πουλιών,
Αφήστε να ζήσω,
ανάμεσα στο μέγα έργο του Θεού,
σαν ζώο λεύτερο,
Αφήστε με να πλανηθώ,
ως εγώ μονάχα θέλω
πάρτε τον πλούτο σας από εδώ,
το δίκιο δεν μπορεί να το ταΐσει.
Κλωστή δεμένη στην ανέμη,
μπερδεμένη ανάμεσα σε μύθους και σ’ αλήθειες,
κλώθει το άδικο με μαλλί κατάλευκο,
ραντισμένο αγιόκλημα,
για να πλανέψει τον ήρωα με μυρωδιές πανώριες,
που θαρρεί πως κονίζοντας μαχαίρια στην πλάτη δούλου,
όμοιος θα γίνει του Αχιλλέα.
Τροία πες του πλέον δεν υπάρχει,
μια ήταν, αλώθηκε και πάει,
κλάφτηκε με χρυσόβουλη γραφή,
απ’ του Ομήρου την τρανή λαλιά,
αλίμονο, όλες οι καταστροφές
να μένουν για πάντα τόσο δοξασμένες.
Του χρόνου η στροφή όμως ήρθε,
οι πλανεμένοι ήρωες,
Τροία πες του πλέον δεν υπάρχει,
μια ήταν, αλώθηκε και πάει,
κλάφτηκε με χρυσόβουλη γραφή,
απ’ του Ομήρου την τρανή λαλιά,
αλίμονο, όλες οι καταστροφές
να μένουν για πάντα τόσο δοξασμένες.
Του χρόνου η στροφή όμως ήρθε,
οι πλανεμένοι ήρωες,
προδότες αποδειχθήκαν,
και οι κατατρεγμένοι,
δίκιο θαρρούσαν πως έβαλαν,
δοσμένο από δικαστήριο λαϊκό,
που δίκιο γνωρίζει μονάχα το σωστό.
Πλάνη δεύτερη ξεπρόβαλε,
πάλι οι πρώτοι γινήκαν δεύτεροι,
και οι δεύτεροι τότε σκλάβοι βαφτίστηκαν,
αιώνια καταδικασμένοι ως τελευταίοι.
και οι κατατρεγμένοι,
δίκιο θαρρούσαν πως έβαλαν,
δοσμένο από δικαστήριο λαϊκό,
που δίκιο γνωρίζει μονάχα το σωστό.
Πλάνη δεύτερη ξεπρόβαλε,
πάλι οι πρώτοι γινήκαν δεύτεροι,
και οι δεύτεροι τότε σκλάβοι βαφτίστηκαν,
αιώνια καταδικασμένοι ως τελευταίοι.
